www.microprocek.prv.pl

LISTA ROZKAZÓW


Rozkazem (instrukcją maszynową) nazywamy najprostszą operację, której wykonania programista może zażądać od procesora.


Sposób realizacji rozkazu nie jest istotny dla użytkownika systemu i z reguły nie jest znany. Został on po prostu wyznaczony przez projektanta mikroprocesora.


Tworzenie programów bezpośrednio przy pomocy rozkazów jest nazywane programowaniem w asemblerze. Jest to program do pisania programów efektywnych, ale jest dość żmudny i nie nadaje się do tworzenia bardziej rozbudowanych programów. W takich wypadkach używamy tzw. języków wysokiego poziomu (np. Pascal, C++ itp.)


Listą rozkazów nazywamy zestaw wszystkich instrukcji maszynowych (rozkazów), jakie potrafi wykonać dany procesor.


Rozkazy tworzące listę rozkazów możemy podzielić na grupy w zależności od ich przeznaczenia:

• rozkazy przesłań - są najczęściej wykonywanymi rozkazami. Nie zmieniają one wartości informacji, natomiast przenoszą ją z miejsca na miejsce.
  
  
• rozkazy arytmetyczne i logiczne - służą do przetwarzania informacji, czyli w wyniku ich wykonania jest ona zmieniana.
  
  
• rozkazy sterujące - rozkazy te pozwalają zmieniać kolejność wykonywania instrukcji programu np. rozkazy skoku, bezwarunkowe i warunkowe wywołania programów czy też instrukcje pętli.
  
  
• pozostałe instrukcje to instrukcje charakterystyczne dla danego typu procesora np. sterowanie pracą koprocesora, rozkazy testujące, operacje w trybie chronionym.
  

• Oznaczenie symboliczne.
  

Rozkazy przechowywane są w postaci binarnej, jednak dla większej czytelności stosuje się zapis symboliczny. Składa się on z mnemonika (nazwy rozkazu) i argumentu.


Mnemonik jest skrótem, który sugeruje rodzaj operacji wykonanej przez rozkaz. W większości są to skróty angielskich nazw.



Kod rozkazu:

1. musi zawierać określenie rodzaju wykonywanej operacji, czyli tzw. kod operacji. Kod operacji musi być określony w początkowej części (pierwszym bajcie lub bajtach) kodu rozkazu w celu określenia, w jaki sposób ma przebiegać dalsza realizacja rozkazu przez mikroprocesor.
   
2. może zawierać operandy i/lub adresy operandów wykonywanych operacji (dotyczy to także adresów wyników). Oczywiście w przypadku rozkazów wymagających argumentów informacja ta musi być zawarta w rozkazie.
   


• Opis działania rozkazu.
  
  Symbolicznie działanie rozkazu możemy zapisać:
  (PC) << (PC) + OFFSET
  Słownie opis tego układu byłby następujący:
  
  
  Wykonaj skok i pobierz kod rozkazu z komórki
  
  pamięci o adresie równym etykieta.
  
  
• Format rozkazu.
  
  W formacie rozkazu oprócz sposobu rozmieszczenia informacji w kodzie rozkazu zawarta jest również informacja o jego długości.
  
• Ustawiane flagi.
  
• Szybkość wykonywania rozkazu.
  

Przykładowe rozkazy:



1. MOV
   
   Instrukcja MOV przesyła dane pomiędzy dwoma miejscami. Obydwa argumenty muszą być tego samego rozmiaru.
   
   Składnia:
   
   MOV mem, accum (prześlij zawartość akumulatora do komórki o podanym adresie)
   
   Format:
   

   
   

   
   gdzie: address low, address high - przemieszczenie względem początku segmentu
   w=1 - operacja na słowach
   w=0 - operacja na bajtach
   
   
   
2. ADC
   
   Instrukcja ADC sumuje dwie liczby umieszczone we wskazanych miejscach oraz bit CY (przeniesienia). Należy ona do grupy instrukcji arytmetycznych.
   
   
   
3. LOOP etykieta